نام امیرالمؤمنین علیه السّلام کجای قرآن آمده؟

قَالَ الإمَامُنا الصَادِق عَلَیه السَّلام: قَالَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ ((فَلَمَّا اعْتَزَلَهُمْ وَ ما یَعْبُدُونَ مِنْ دُونِ اللَّهِ وَهَبْنا لَهُ إِسْحاقَ وَ یَعْقُوبَ وَ کُلًّا جَعَلْنا نَبِیًّا وَ وَهَبْنا لَهُمْ مِنْ رَحْمَتِنا وَ جَعَلْنا لَهُمْ لِسانَ صِدْقٍ عَلِیًّا))(سوره مریم، آیه 49 و 50) یَعْنِى بِهِ عَلِیَّ بْنَ أَبِی طَالِبٍ ع لِأَنَّ إِبْرَاهِیمَ قَدْ کَانَ دَعَا اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ أَنْ یَجْعَلَ لَهُ ((لِسانَ صِدْقٍ فِی الْآخِرِینَ))(سوره شعراء، آیه 84) فَجَعَلَ اللَّهُ تَبَارَکَ وَ تَعَالَى لَهُ وَ لِإِسْحَاقَ وَ یَعْقُوبَ لِسَانَ صِدْقٍ عَلِیّا

کمال الدین و تمام النعمة، ج‏1، ص 139

امام صادق علیه الصلاة و السلام: خداوند در قرآن می فرماید ((هنگامی که حضرت ابراهیم علی نبینا و آله و علیه السلام از مردم زمان خود و آنچه غیر خدا می پرستیدند، کناره گیری کرد، به او اسحاق و یعقوب را بخشیدیم و هر کدامشان را نبی قرار دادیم و به ایشان از رحمت خویش دادیم و برای آنها "لسان صدق علیاً" قرار دادیم)) منظور حضرت علی بن ابی طالب علیه السلام است چراکه حضرت ابراهیم از خداوند خواسته بود که برای او (("لسان صدق" را در "دیگران")) قرار دهد. پس خداوند برای او و حضرات اسحاق و یعقوب، حضرت علی علیه السلام را "لسان صدق" قرار داد.

استدلال فوق العاده امام صادق علیه السلام درباره توسل(مناظره با ابوحنیفه)

امام باقر علیه السّلام:

شَرِّقا وَ غَرِّبَا فَلَا تَجِدَانِ عِلْماً صَحِیحاً إِلَّا شَیْئاً خَرَجَ مِنْ عِنْدِنَا أَهْلَ الْبَیْت‏

الکافی (ط. دار الکتب الإسلامیة) ج1 ص400، بصائر الدرجات ج1 ص10

شرق عالم و غرب عالم بروید، هیچ علم صحیحی جز چیزی که از ما اهل بیت(ع) صادر می شود، نخواهید یافت!

*****

ذَکَرُوا أَنَّ أَبَا حَنِیفَةَ أَکَلَ طَعَاماً مَعَ الْإِمَامِ الصَّادِقِ جَعْفَرِ بْنِ مُحَمَّدٍ ع فَلَمَّا رَفَعَ الصَّادِقُ ع یَدَهُ مِنْ أَکْلِهِ قَالَ‏ الحَمدُ لِلَّهِ رَبِّ الْعالَمِینَ‏ اللَّهُمَّ هَذَا مِنْکَ وَ مِنْ رَسُولِکَ ص فَقَالَ أَبُو حَنِیفَةَ یَا أَبَا عَبْدِ اللَّهِ أَ جَعَلْتَ مَعَ اللَّهِ شَرِیکاً فَقَالَ لَهُ وَیْلَکَ فَإِنَّ اللَّهَ تَعَالَى یَقُولُ فِی کِتَابِهِ‏ وَ ما نَقَمُوا إِلَّا أَنْ أَغْناهُمُ اللَّهُ وَ رَسُولُهُ‏ مِنْ‏ فَضْلِهِ‏ وَ یَقُولُ فِی مَوْضِعٍ آخَرَ وَ لَوْ أَنَّهُمْ رَضُوا ما آتاهُمُ اللَّهُ وَ رَسُولُهُ وَ قالُوا حَسْبُنَا اللَّهُ سَیُؤْتِینَا اللَّهُ مِنْ فَضْلِهِ وَ رَسُولُهُ‏ فَقَالَ أَبُو حَنِیفَةَ وَ اللَّهِ لَکَأَنِّی مَا قَرَأْتُهُمَا قَطُّ مِنْ کِتَابِ اللَّهِ وَ لَا سَمِعْتُهُمَا إِلَّا فِی هَذَا الْوَقْتِ فَقَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ ع بَلَى قَدْ قَرَأْتَهُمَا وَ سَمِعْتَهُمَا وَ لَکِنَّ اللَّهَ تَعَالَى أَنْزَلَ فِیکَ وَ فِی أَشْبَاهِکَ‏ أَمْ عَلى‏ قُلُوبٍ أَقْفالُها وَ قَالَ‏ کَلَّا بَلْ رانَ عَلى‏ قُلُوبِهِمْ ما کانُوا یَکْسِبُون‏

کنز الفوائد ج2 ص37

روزی ابوحنیفه با امام صادق(علیه السّلام) بر سر سفره بودند. هنگامی که غذا خوردن امام صادق(ع) تمام شد فرمود: ((سپاس مخصوص خدای جهانیان است... خدایا این طعام از جانب تو و پیامبر(ص) تو برای ما آمده))

 ابوحنیفه اعتراض کرد: ((ای اباعبدالله(کنیه امام صادق علیه السلام)! آیا برای خدا شریک قائل شدی؟))

امام فرمود: ((وای بر تو! همانا خداوند در کتاب خود در آیه 74 سوره توبه فرموده است: (وهرگز درصدد انتقام برنیامدند مگر بعد از آنکه خدا و رسولش ایشان را از فضل خود بی نیاز کردند) یا در آیه 59 سوره توبه نخوانده ای: (اگر ایشان به آن چه که خدا و فرستاده او عطا کردند راضی شوند و بگویند تکیه گاه ما خداست، خداوند و فرستاده اش به ما از فضل الهی می دهند)

پس ابوحنیفه گفت: ((گویا من این دو آیه را از کتاب خدا نخوانده ام و نشنیده ام جز همین الآن))

امام فرمود: (( بلکه تو آن دو آیه را خوانده ای ولی خداوند درباره تو و امثال تو نازل فرموده است: (آیا بر دلهایشان قفلی زده شده؟) یا (اعمال ایشان بر دلهایشان زنگار زده) ))